Gedicht van een onbekende “Mijn mama zwijgt”
Mijn mama zwijgt, maar dat geeft niet mam
Ik weet wie je bent. Van wat jij bent ben ik een deel
Mijn mama zwijgt, over de nare kanten van het leven
Over de nare kanten van het Indo zijn
Dat geeft niet mam want ik hou zo veel van jou
Mijn mama zwijgt, over haar verdriet
Over haar lidtekens en ik vraag haar niets en denk
mama, ik hoop dat ze er niet zijn als wij niet zoeken
Mijn mama zwijgt, niet over haar leuke herinneringen
Niet over verhalen tempo doeloe
Ik hang aan haar lippen
Mijn mama zwijgt, als sommige onderwerpen ter tafel komen
Haar ogen staren in de diepte van haar bestaan
Mam, voor jou, ik zwijg ook
Mijn mama zwijgt, in stilte, met niets, vertelt zij mij alles
Zij laat mij binnen in haar kamer van verdriet
Ik zwijg en voel haar verhaal
Ik zwijg, samen met mijn mama
en ik weet wat zij heeft meegemaakt
Samen zwijgen wij, er zijn voor mij geen woorden nodig
om te zien wat het heeft gedaan
Wie en wat haar pijn heeft gedaan zijn niet meer belangrijk
Ik zwijg, ik ken mijn roots
Het is de vrouw die ik met liefde in de ogen kijk
Mijn mama heeft mij mooi gemaakt
Mijn mama en ik zwijgen, we kennen de dingen van belang in dit leven
Onze roots zijn enkel liefde, het verdriet tellen we liever niet
Mijn mama zwijgt , zij heeft nu vrede met zichzelf
Mijn mama wil niet worstelen met verdriet
Mijn mama wil luidruchtig genieten van het leven
Ik zwijg, uit liefde en respect voor mijn papa en mama
Ik accepteer hun vrede en draag dit over aan de volgende generatie
© 2021 Regionale Herdenking Nederlands-Indië Gooi- & Vechtstreek
Noorderbegraafplaats Laan 1940–1945 nr. 2 te Hilversum
